Dębina

    Dębina należy do osiedla Zielony Dębiec i Wilda. Leży po lewej stronie miasta Poznania. Na terenie Dębiny znajduje się ujęcie wody pitnej dla stolicy Wielkopolski, węzeł autostrady A2 Poznań Luboń oraz przystanek kolejowy Poznań Dębina. Mostem kolejowym wraz z kładką dla pieszych łączy się z prawobrzeżną częścią miasta Starołęką.Jej powierzchnia mierzy 80 ha. Obecnie występujące na terenie parku jeziora są starorzeczami.

fot. WIKIPEDIA,  Niemiecka kartka pocztowa ze zdjęciem fragmentu Dębiny z 1904 roku 

Dębina - stawydebina.pl

Informacje na podstawie WIKIPEDIA

"Dębina od XV w. należała do klasztoru Karmelitów Trzewiczkowych przy kościele pw. Bożego Ciała. W 1703 r. podczas Potopu Szwedzkiego Dębinę splądrowano i wycięto ponad 300 dębów. W czasach Wielkiego Księstwa Poznańskiego willę tutaj miała Ludwika - żona namiestnika Księstwa Antoniego Radziwiłła. W 1820 roku wybudowano Drogę Dębińską, która miała ułatwić księżnej dojazd do jej pałacyku. Z czasem wzdłuż drogi zaczęły powstawać różnego rodzaju kompleksy rozrywkowe: pergole, altany, pawilony muzyczne, podesty do tańca, muszle koncertowe, kręgielnie. W połowie XIX wieku występował tu zespół Teatru Polskiego, który wystawiał tu nawet sztuki narodowe. Właściciele ogródków (o często pretensjonalnie brzmiących nazwach np.: "Columbia", "Nowa Ameryka" czy "Dolina Szwajcarska"), dbali o dobre jedzenie i rozrywkę dla swoich gości. Różne organizacje, polskie i niemieckie, urządzały tutaj koncerty, spotkania towarzyskie i zloty.

Po kasacie zakonu Karmelitów w 1856 roku Dębinę przejął rząd pruski, a w 1905 miasto. W tym czasie w południowej części Dębiny wykopano kilkadziesiąt studni, a w latach 20. XX wieku powstały stawy infiltracyjne ujęć wody dla Poznania. Te działania odbiły się ujemnie na stanie lasu. Degradację terenu miała powstrzymać akcja „Ratować Dębinę”, która odbyła się w latach 1929-1931 przez Komitet Ochrony Przyrody. W 1994 roku Rada Miasta Poznania utworzyła tu użytek ekologiczny. Obecnie terenem tym opiekuje się Zarząd Zieleni Miejskiej oraz Stowarzyszenie Miłośników Dębiny "Leśniczówka", powstałe w 1985 roku.

W miejscu gdzie dzisiaj stoi stacja benzynowa SHELL była Fogielka (Vogelwiese), czyli wesołe miasteczko. Często odwiedzana przez dzieci, kusiła karuzelami, strzelnicami, beczkami śmiechu. Starsi bywalcy mogli nacieszyć oko widokiem kobiet wykonujących taniec brzucha i zasięgnąć porady u wróżki. Po przeciwnej stronie drogi (obecnie tereny AWF) znajdował się stadion Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, wybudowany w 1922 roku. Z wyposażenia przetrwały tylko łazienki rzeczne stojące nad Wartą, które zaprojektował Jerzy Tuszowski. Otwarto je w 1925 roku. W głównym budynku znajdowały się kasy biletowe, pogotowie ratunkowe, restauracja i mieszkanie dozorcy, w bocznych skrzydłach kabiny i szatnia. Początkowo panowie i panie korzystali z osobnych plaż, ale dzielący je płot ustawicznie był niszczony. Wydzielono więc trzeci oddział – rodzinny, który zyskał największą popularność. Obok łazienek zbudowano w latach 1927-1928, również według projektu Tuszowskiego, Dzieciniec pod Słońcem, nazywany potocznie ogrodem jordanowskim. Budowa tego rodzaju placówki edukacyjnej należała wówczas do nowatorskich realizacji. Obecnie znajduje się tu Młodzieżowy Dom Kultury nr 1. Na przełomie lat 50. i 60. od Ogrodu Jordanowskiego (MDK 1), prawą stroną Drogi Dębińskiej, rozpoczynała swój bieg wąskotorowa Harcerska Kolejka Dziecięca. Po około 2 km dojeżdżała do Dębiny i kończyła trasę (obecnie funkcjonuje jako Kolejka Parkowa Maltanka, wożąc pasażerów od ronda Śródka wzdłuż Jeziora Maltańskiego do Nowego ZOO).

W roku 2008 zostały utworzone dwie jednostki obszarowe Systemu Informacji Miejskiej: Dębina i Łęgi Dębińskie.